Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Κράδαινε την Αστραπή να χωρίσεις στα δυο τον Ήλιο / Wield Lightning To Split The Sun




Ένα τραγούδι. Τί είναι ένα τραγούδι; Μία μελωδία που εμπεριέχει τους πόθους και τα προβλήματα, τις χαρές και τα οράματα ενός ανθρώπου, μίας φατρίας, μίας φυλής.
Και κάτι πολύ παραπάνω που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, δεν πρέπει να εκφραστεί με αυτά.
Χρειάζεται απαραίτητα να βιωθεί, όσο και αν είναι αυτό επίπονο, όσο και αν μοιάζει με πικρό φάρμακο.
Έτσι, όταν όλη η μαυρίλα της ανθρωπότητας ξεπηδά από μέσα της να ισοπεδώσει και να καταστρέψει, όταν η παράνοιά της παίρνει μορφή συστημική και οργανωμένη σε ένα σώμα που μας κραυγάζει απαίσιους εφιάλτες, χαράζοντας δρόμους από ανθρώπινα κρανία, τότε, κάποιες φορές, ιδιαίτερα σε τέτοιες στιγμές, ένα τραγούδι είναι αυτό που χρειάζεται να σπρώξεις και να βυθίσεις μέσα σου, για να μπορείς να θυμηθείς και εσύ και όλοι μας, τι στα αλήθεια είμαστε, από τι είμαστε φτιαγμένοι, ανεξάρτητα από τη ματαιότητα και τη μιζέρια που στεφανώνουμε στο μυαλό μας με άδεια υπερηφάνεια κάθε, μα κάθε ημέρα.
Είναι τόσο απλό τελικά.
Οι συνθέτες, οι ποιητές, οι μουσικοί που ανασύρουν μέσα από τη μήτρα του το τραγούδι, ακόμη και αν είναι διαφορετικά πρόσωπα, με τα δικά τους ονόματα και τις δικές τους ξεχωριστές προσωπικότητες,
στο μυαλό όσων αφουγκράζονται, στις καρδιές τους, είναι ελεύθεροι από τα δεσμά του χρόνου, απρόσωποι, ντυμένοι σε ομιχλώδεις πανοπλίες σαν Ιππότες που ταξιδεύουν ασταμάτητα μέσα από όλες τις εποχές, πάνω σε άλογα φτιαγμένα από μουσικά όργανα, ακολουθώντας μυστήριους ανέμους οι οποίοι καθορίζουν την πορεία τους.
Ακριβώς ποιο κάτω στο κείμενο αυτό, οι στίχοι από ένα τραγούδι, σφυρηλατημένο δεν ξέρω που, ή με ποιο τρόπο, αλλά σίγουρα μπορώ να νιώσω τα υλικά που το αποτελούν. Ένα τραγούδι που στάλθηκε να στοιχειώσει κάθε μορφή ματαιοδοξίας. Ένα τραγούδι που γράφτηκε πιθανότατα για να στείλει την λαμπερή εξαγνιστική του φωτιά, και να ρίξει λίγες από τις φωτεινές του ακτίνες πάνω στο πολύ συχνά κενόδοξο κέλυφος της θνητότητάς μας.
Τελικά, ένα τραγούδι, όπως αυτό, μπορεί να αποτελέσει ένα καλό και χρήσιμο καταφύγιο για να απολαύσουμε λίγη ξεκούραση στον ατέλειωτο μόχθο μας να κυλήσουμε τον τρομερό βράχο στο βουνό της ζωής.
Έως ότου να φτάσουμε στην κορυφή, μπορούμε να το τραγουδάμε καθώς προχωρούμε, ή να το απολαμβάνουμε όπως το φέρνουν στα αυτιά μας οι μυστικοί άνεμοι.




Κράδαινε την Αστραπή να χωρίσεις στα δυο τον Ήλιο


Ποιος προσεύχεται σε οτιδήποτε άλλο από το βουνό
Και εύχεται για οτιδήποτε άλλο, από την αστραπή να χωρίσει τη νύχτα
Ποιος θα επαινέσει οτιδήποτε άλλο, από τον ήλιο επάνω
που φέρνει την κάθε αυγή και την ακτινοβόλα ημέρα μας

Τι είδους άνθρωπος τοποθετεί (κάποια) πίστη στην καρδιά του
Πάνω από το ζώο που μαίνεται βαθιά μέσα του
Τι είδους άνθρωπος αναζητεί συγχώρεση και όμως
ψεύδεται στον εαυτό του όλη του τη ζωή

Άφησε το ζώο να κυνηγά στην πλαγιά του βουνού
Και άσε την αστραπή να χωρίσει την καρδιά μου στα δύο
Άφησέ με να ουρλιάξω προς το φεγγάρι με πάθος
Και να ανοίξω διάπλατα τα χέρια μου να αγκαλιάσουν τον ήλιο
Να επιστρέψω στη γη που με γέννησε
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο






A song. What is a song? Music tune containing the desire and the troubles, the joy and the vision of a man, of a clan, of the folk.
And even much more than that, that cannot be expressed, must not be expressed on words.
 It seems that it is strongly needed to be experienced as much as it hurts or as a bitter remedy.
So, when all the blackness of mankind flourish out of her to devastate and to destroy, when her sanity takes the form of a systemic and organized body that cries out horrible nightmares,
carving roads from human skulls, then some times, especially in that kind of times, a song it is what is needed to push and put inside you, so that it can remind to one's self what we really are,
 from what we are made from, regardless of the vanity and the misery that we crown on our minds with empty pride each and every day.
And this is it. Simple as the eye’s blinking.
The composers, the poets, the musicians that spread the song out with its wild birth, even if they are different persons, with their own names and their own personalities,
to someone’s mind, in someone’s heart, they may are timeless and be faceless, dressed in strange foggy armors like knights, who travel unstoppable through all the ages on horses made from music instruments, following mysterious winds and travel on the course they deicide. 

Right under, the lyrics of a song/poem, forged, I don't know where, or how, but I definitely can feel the materials into it, that was sent to hunt all kind of vanity. A song that has been written, probably to shine bright as a strong purifying fire, and shade some lightning rays on the often empty mental shell of mortality.
After all, a song can be a fine refugee for all to hook in, and getting some rest on the endless strives to roll on the terrible rock on this mountain called life.
Till we reach the top, we can sing along the way, or hear the singing in the winds they bring it.


Wield Lightning To Split The Sun

Who would pray to anything but the mountain
And wish for anything but lightning to split the night
Who would praise anything but the sun above
That brings each dawn and our radiant day

What man places faith in his heart
Above the animal that rages deep inside
What man asks forgiveness yet
Lies to himself his whole life

Let the animal hunt on the mountainside
And let lightning split my heart in two
Let me howl at the moon with desire
And stretch my arms wide to embrace the sun

Return to the earth that bore me
For there is nothing more



Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

Τα Έθνη της Ευρώπης στην υπαρξιακή αναγκαιότητά τους



 Κανένας ελεύθερος στο νου άνθρωπος, δεν έπεσε από τα σύννεφα με τη σημερινή πρώτη και με κάθε επισημότητα πλέον, έναρξη της επιχειρησιακής δράσης του Ισλάμ στην Ευρώπη μας.
Ναι, καλό είναι να συνηθίζουμε πλέον στην ιδέα όλοι, του να αποκαλούμε την Ευρώπη ως κοινή μας κοιτίδα. Μία Πατρίδα, ακόμη και για όσους νόμιζαν μέχρι σήμερα ότι τα σύνορα του αστικού τους κράτους αποτελούν την αποκλειστική περιοριστική μας ζώνη πολιτισμικού αυτοπροσδιορισμού.
Είναι όμως απλώς η σύγκρουση των Πολιτισμών, η τελική μάχη του Κύκλου αυτού που γέννησε η παγκοσμιοποίηση όπως την οραματίστηκαν ήδη από τα μέσα του «70» οι διανοητές της Γαλλικής Νέας Δεξιάς;  Είναι απλώς το δεσποτικό και θεοκρατικό Ισλάμ απέναντι στο αστικό δυτικό κράτος/σύστημα;
Όχι, δεν θα μπορούσε να είναι τόσο απλό. Η πρώτη και πιο επικίνδυνη σύγκρουση, θα λάβει χώρα ανάμεσα στους ίδιους τους ανθρώπους της Ευρώπης. Διακυβεύονται αγρίως οι αξίες, οι  ορισμοί, οι νοηματοδοτήσεις, οι  στάσεις ζωής, η ίδια η πολιτική ποιότητα του Πολίτου ο οποίος καλείται σε ελάχιστο ή και σχεδόν μηδενικό ιστορικό χρόνο, να ανασύρει τάχιστα, όπως και πάλι τον προέτρεπαν οι προαναφερθέντες διανοητές εδώ και δεκαετίες, τις αξίες και τις πραγματικές έννοιες των λέξεων , Πόλις, Έθνος, Πατρίδα, Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα, Δικαιοσύνη, αλλά και την ίδια αυτήν την Δημοκρατία.
Να τις ανασύρουν από εκεί που πρώτα έλαμψαν, δικαιώθηκαν και κατέστησαν αξίες Ιερές πριν κατασφαγούν κατά την βιομηχανοποίηση και τελικά αμέσως μετά τον Δεύτερο εμφύλιο πόλεμο των Ευρωπαϊκών Εθνών επανατοποθετηθούν στις προδιαγραφές των Τραπεζιτών και κάποιων συγκεκριμένων ελίτ που έζεχναν τον ίδιο δεσποτισμό που καλούμαστε σήμερα να αντιμετωπίσουμε.
Τί ποιο εύκολο αλήθεια από το να ξεκινήσουμε απαγορεύσεις λόγω αμέσου αναγκαιότητας;
Τι ποιο εύκολο από το να ξεκινήσει μία ακόμη υπέρ-εξελιγμένη σταυροφορία εναντίων αυτών που τώρα αισθανόμαστε ότι μας απειλούν;
 Και τι ποιο εύκολο από το να ξεκινήσουμε τελικά να διασχίζουμε την άλλην όψη του καθρέφτη απαντώντας στον θεοκρατικό δεσποτισμό του Ισλάμ με θεοκρατικό δεσποτισμό της ιντερνετικής χριστιανοσύνης;
Δικαίως θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης: Με κατεβασμένα τα χέρια και με τους θεσμούς να είναι υπέρ των «μειονοτήτων» είμαστε χαμένοι. Συμφωνώ πλήρως. Μία συφιλιασμένη μήτρα πολιτικών καθεστώτων, μας έχει αφήσει όλους έκθετους απέναντι στην αναγκαιότητα της κατάστασης.
Για αυτό και έγραψα ότι η ταχύτατη ανάσυρση των εννοιών που αποτελούν την ουσία της Ευρώπης, το απόσταγμα των Πολιτισμών της Ελλάδος, της Ρώμης, των Τευτόνων και των Κελτών, μπορούν να εγγυηθούν τον ορθολογικότερο τρόπο αντιμετώπισης των γεγονότων και ταυτόχρονα να μας προστατέψουν από μία ακόμη εσωτερική τυραννία.




Δεν φτάνει να απαγορέψουμε την μπούργκα στις γειτονιές μας. Αύριο, ο μεγάλος νικητής, μπορεί άνετα να αποφασίσει με την ίδια ευκολία, όπως λίγο-πολύ έχει ξεκινήσει να κάνει, ότι εξ ίσου επικίνδυνες είναι και οι αιτιάσεις για ελεύθερα Έθνη, και μπορεί να ζητήσει την καταστολή και απαγόρευσή τους. Δεν φτάνει απλώς να απαγορεύεις λοιπόν, αλλά πρώτα από όλα να αποσαφηνίσεις ποιος είσαι, που κινείσαι ιστορικά, που θέλεις να οδηγηθείς.
Αν θέλουμε να δούμε και από μία ιστορική σκοπιά τα πράγματα, ας αναλογιστούμε πώς ξεκίνησε κάποτε ο δεσποτικός Ευρωπαίος, ο δηλητηριασμένος από τη μονοθεϊστική αποβλάκωση να κινείται ανατολικά για πλούτη μεν, με μία «θεϊκή» βούλα δε να τον καθοδηγεί .
Το «1098», όταν και η πρώτη Σταυροφορία, η αποκαλούμενη «των ανθρώπων» είχε ήδη ξεκινήσει πριν δύο έτη, ο συγκεντρωμένος στρατός των χριστιανών έμπαινε στην πόλη
Maarrat at Numan με τελικό στόχο να φτάσει και στην «Αγία Πόλη» «απελευθερώνοντάς την».
Το χρονικό αναφέρει ότι οι στρατιώτες αλλά και ο όχλος των απείθαρχων χριστιανών που ακολουθούσαν για το πλιάτσικο, έβραζαν τους ενήλικες σε καζάνια, παλούκωναν και έψηναν τα παιδιά των απίστων, και φυσικά τα..δοκίμαζαν τρώγοντάς τα.
Όσο εξωφρενικό και αν ακούγεται σήμερα κάτι τέτοιο, δεν παύουμε σήμερα να ξεπληρώνουμε με όλους τους τόκους, την ιδεοληπτική μας δηλητηρίαση η οποία είχε τις ευλογίες της κυρίαρχης εκκλησιαστικής αρχής πάντοτε, σπέρνοντας εκατέρωθεν ένα μίσος που γεννήθηκε στην Ιουδαία και ακόμη έως σήμερα απειλεί να συντρίψει τον Πολιτισμό όπως τον θέσπισαν οι Πρόγονοί μας και στα κράσπεδα του οποίου έχουμε εδώ και αιώνες στριμωχτεί.
Εν κατακλείδι, όσο εξωφρενικό είναι να καλούμαστε να υπακούσουμε σε κελεύσματα για αμοιβαία εξομάλυνση των σχέσεων ανάμεσα σε δύο δεσποτισμούς, το ίδιο εξωφρένικο θα είναι να επιλέξουμε το στήσιμο μία σταυροφορίας ως άμυνα. Γιατί, πολύ φοβάμαι, ότι ο σύγχρονος μαλθακός και σαπισμένος από τη ραστώνη σταυροφόρος, αφού ηττηθεί (με ποικίλους τρόπους) όντας ως ο πλέον ψυχικά αποδυναμωμένος, μαζί με τους ομοίους του, θα καταδικάσει και την πραγματική Ευρώπη μ α ς σε έναν ακόμη λήθαργο αιώνων έως ότου μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια της ελεύθερη ανάμεσα στην πολυμορφία των Εθνών της.



«Η Χριστιανοσύνη με τον θάνατο του παγανιστή δοξάζεται, γιατί δοξάζεται ο Χριστός»
αγιος Βερνάδος
«Πολέμησε και σφάξε τους παγανιστές όπου τους βρεις»
Κοράνι 9:5
«Κατέρριψε τα είδωλά των Θεών τους και απάλειψε τα ονόματά τους από τα μέρη τους»
Δευτερονόμιο

 Ο τρις- υπόστατος αντίπαλος, δεν εχθρεύεται ούτε το ντύσιμό μας, ούτε τα ποτά μας, ούτε τα γραπτά μας. Ο τρις-υπόστατος αντίπαλός μας, εχθρεύεται τον πραγματικό άπιστο, αυτόν που τον καταδίκασαν και οι τρεις όψεις του σε κάθε περιοχή και σε κάθε εποχή. Τον άνθρωπο της Γης και του Ήλιου. Τον Παγανιστή. Τον αυθεντικό άπιστο απέναντι στο τέρας της Ερήμου. Τον άνδρα και τη γυναίκα των Εθνών.